Na veel vragen over ‘hoe waren je eerste dagen’ en korte antwoorden als ‘zot, mooi, veel gevoelens’, probeer ik nu een poging te doen om het op mijn gemak te omschrijven. Na een week rondreizen heb ik een moment van rust gevonden nu mijn reisgenoten aan het winkelen zijn. Dat kan ik met gemak skippen, aangezien mijn rugzak zo’n 10 kilo meer weegt dan die van hen.

India is zoals ze zeggen dat het is.

De eerste dagen waren een pure bevestiging van alles wat ik al over India gehoord heb. Ik was nog geen twee minuten op het vliegtuig voor ik een lege stoel tussen twee Indische mannen zag en de steward me die plaats toewees. Daarbij zei hij direct dat ik melding moest maken als ik me oncomfortabel voelde. Dat stelde me gerust. Geen twee minuten later kwam diezelfde steward terug. Ik, hopend op een nieuwe plaats, kreeg te horen ‘jij bent mooi’ met een Indisch accent. Lichtjes gechoqueerd lachte ik vriendelijk terug en wist ik dat ik hoe dan ook van plaats zou verwisselen. Niet veel later gebeurde dat ook, en de vlucht was verder heel aangenaam.

Aangekomen in New Delhi, de hoofdstad van India, kwamen de verdere vooroordelen tot leven. Met de trein en tuktuk werden we naar een hotel midden in de stad gebracht. En in 1 klap kwamen er wel honderden prikkels binnen: toetende auto’s, brommers, tuktuks; roepende mensen; uitlaatgassen; geur van verschillende Indische schijnbaar onbetrouwbare gerechten; kleuren; afval; koeien; honden; bedelaars; en achterliggend een vochtige warmte.

Dit is India. Dit is waarvoor ze me allemaal een voor een gewaarschuwd hebben. Maar oh, dit is India. Ik ben zo blij dat ik dit mag ervaren.

Toen ik op de bus naar een gasthuis zat, in het gedeelte van Shimla dat in de Himalaya ligt, en ik op het punt stond om te beginnen wenen, probeerde ik dat spontane gevoel een plaats te geven. Nog nooit had ik me op een en hetzelfde moment zo sterk en zwak tegelijk gevoeld, zo puur gelukkig en angstig, zo klaar voor de wereld en tegelijk op mijn hoede. Ik had nog nooit zo’n vreselijke dingen gezien, maar tegelijk ook het allermooiste. Alles kan hier in één blik, één moment, één seconde. En alles kan ook veranderen in diezelfde tijd.

Diezelfde avond deden we een kleine wandeling en keken we naar de berg die we de dag erop zouden beklimmen. Ik was stilzwijgend aan het genieten tot iemand me vroeg of alles oke was. ‘I’m happy I’m alive’ was het eerste dat eruit floepte. Waarop zij antwoordde ‘I’m also happy I’m still alive’. Voordat ik het goed en wel besefte kwam het felle in me naar boven en zei ik ‘No, I’m not happy I’m STILL alive, I’m happy I’m alive’. Ik verschoot een beetje van mezelf maar later kon ik plaatsen waarom ik zo reageerde. Blij zijn dat je NOG leeft, houdt een gevoel van opluchting en angst in en op dat moment was dat er niet. Op dat moment was ik gewoon gelukkig.

Ondertussen voel ik dat ik begin te wennen aan al de prikkels. Ik hoop alleen maar dat ik er niet te gewend aan geraak, want hoe een emotionele impact het ook kan hebben, ik wil elk moment, elke seconde in me opnemen.

Vrijdag 9/8/2019