Ontvangen als een koningin, werken als een slaaf

De eerste stageweek zit erop en alleen met de titel heb ik de beschrijving ervan eigenlijk al gegeven. We worden hier behandeld als echte koninginnen. Twee stagebegeleiders stonden me in het vliegtuig op te wachten met een cadeautje en vanaf dat moment ging het van kwaad naar erger (of eerder van verwend naar verwender). Na lang discussiëren via mail hebben ze voor ons beslist om in een hotel te verblijven deze 2,5 maand. Uit ervaring bleek dat studenten dat aangenamer vonden dan de hostels in de campus. Het is een chique hotel, een ruime kamer, ontzettend vriendelijk personeel en (tot nu toe) gevarieerd en lekker eten. Er is warm water, een westers toilet en toiletpapier. We hebben dus alles behalve te klagen. Dinsdag gingen we voor het eerst naar de universiteit. Daarvoor werden we opgehaald door onze privechauffeur voor 2,5 maand, Amar. Hij brengt ons elke dag heen en weer naar de unief en op zaterdag brengt hij ons naar de culturele uitstappen. Maar ho ho, als een privéchauffeur al fancy klinkt, moet ik nog vertellen over onze privékok die minder pikant eten maakt, de privéplaats waar we eten, de privéplaats waar we werken, de privélessen die we krijgen en niet te vergeten nog drie teams van begeleiding op de universiteit. Gekker kan het niet worden.

De eerste dagen waren met andere woorden gevuld met verbazing, verwondering en schuldgevoelens. Als je op de weg naar de universiteit mensen op straat ziet wonen, en je weet dat je bijna té chique verblijft, geeft dat geen goed gevoel. Maar hoewel ik deze luxe nooit kan goed praten, wil ik het wel nuanceren. Wat van ons verwacht wordt, is alles behalve niets.

Na dag 1 kregen we onze eerste taak. Bepaalde dingen hier zijn dus niet anders dan in het secundair en hoger onderwijs in België. Later bleek na elke sessie een nieuwe opdracht te komen. Na 3 dagen extra activiteiten, waren wij nog steeds niet in de mogelijkheid om daadwerkelijk aan onze inhoudelijke stage te beginnen. En na heel de dag rondgesleurd te worden door de drie verschillende teams die daar zijn om ons te helpen (maar ook allemaal eigen verwachtingen hebben), hadden we geen fut meer nog iets te ondernemen. Als pattattenzakken keerden we telkens naar huis, doodop, uitgehongerd en met hoofdpijn. Daarenboven werden we al snel misselijk van het temperatuurverschil in de auto met airconditioning en de buitenlucht die rond de 30 bedraagt en ontzettend vochtig is. Toen we later ook een kleine rondleiding kregen van het hostel dat er het tegenovergestelde uitzag dan het hotel, voelden we ons allemaal net iets minder schuldig. We hebben de rust, het eten en ook een welbepaalde afstand van de universiteit nodig. Anders zijn we na 3 weken leeggezogen. Want ja, we moeten werken als een slaaf. Maar we zijn hier om te werken, en we zijn absoluut gemotiveerd om er helemaal voor te gaan.

Hannah in de ochtend, Lola in de middag

Gisteren ben ik aangekomen in Vadodara, de stad die ik voor de komende drie maanden mijn thuis zal noemen. Vandaag is een comfy settle-dag. Dat wil ook zeggen: tijd voor een reflectie op mijn fijne week vrijwilligerswerk.

Hoewel ik twee jaar geleden een soort deal met mezelf had afgesproken om pas terug vrijwilligerswerk te doen in het buitenland als ik lang kon blijven, ben ik blij dat ik me daar niet aan heb gehouden. In die drie weken toen, kreeg ik geen voldaan gelukkig gevoel dat ik een groot verschil had gemaakt in iemand zijn leven. Slechts drie weken met kinderen werken leek me daarenboven ook te kort. Nu wil ik graag die gedachten of woorden terugnemen.

Toen ik in het vrijwilligershuis van Udaipur was, hing er een afbeelding van de Dalai Lama die me elke dag maar bleef aanstaren.
‘If you think you are too small to make a difference, try sleeping next to a mosquito.’
Het zette me zo hard aan het denken en hierdoor maakte ik een nieuwe deal met mezelf: ook al is het maar een week in Goa, probeer een klein verschil te maken. En dat was wat ik zou proberen.

In de ochtend ging ik telkens naar een soort rusthuis. De eerste dag was een beetje onwennig. Ik wilde respect tonen, maar hoe doe je dat precies? Uiteindelijk was ik zo verlegen dat ik weinig heb gepraat. Hoe verder de ochtend verliep, hoe losser ik werd. En zo verliep ook de verdere week. We babbelden vooral met de oudjes en speelden uno, rummy, donkey… De laatste dag was een van de vrouwen jarig. Ik kocht bloemetjes voor haar en nam een snoeppot vol hartjes mee voor de anderen. In de plaats kreeg ik ‘dankjewels’, knuffels en lieve attente blikken. Ik heb niet veel gedaan, babbelen en spelletjes spelen zou ik heel der dagen kunnen doen, maar een klein verschil heb ik gemaakt. Toen men favoriet zei dat ze me zou missen, wist ik dat de Dalai Lama de waarheid had gesproken.

In de middag zouden we telkens kinderen uit de ‘outreach’ lesgeven. Dat begon met een gebed, vervolgens een uur lesgeven en afsluitend speelden we nog een uurtje met hen. Het verschil dat je bij kinderen maakt, lijkt minder duidelijk en waarschijnlijk ook minder groot. Zij vinden eender wie leuk en het resultaat van een week lesgeven kan ook niet gigantisch groot zijn. Maar, als niemand het zou doen, zouden ze helemaal niets leren. Dus wie ben ik om te zeggen dat je minstens drie weken vrijwilligerswerk moet doen? Een week, een dag is genoeg om verschil te maken. Hoe klein het verschil ook is.

Een ding is zeker. Als ik ooit naar Azië wil verhuizen of langer wil verblijven voor vrijwilligerswerk (sorry ouders), dan zal ik men naam moeten veranderen. Hannelore is te lang en te moeilijk om te onthouden waardoor ik zowel de oudere als jongere mensen naar mij twijfelachtig zag knikken en peinzen. In de ochtend maakten ze me snel ‘Hannah’, in de namiddag kon ik vanaf dag 2 aangesproken worden als ‘Lola teacher’. En hoewel ik nogal gesteld ben op mijn lange naam, geven mijn twee nieuwe namen mij een heel nieuwe vorm van vreugde.

Alle kleuren

Van Shimla tot in Goa
Van op de Himalaya tot in de woestijn
Van New Delhi tot in Vadodara
Ja, wij zijn zoveel mooier als we samen zijn.

Ook al is het nog maar mijn tweede blog, de roadtrip is bijna op zijn eind. Dat is dan ook direct de reden dat het nog maar mijn tweede blog is. Reizen van Shimla tot Goa was tijdrovend, en dan staat men computer uit men backpack pakken niet op de eerste plaats. Daarom tijd voor een inhaalmanoeuvre.

Van Shimla tot in Goa. De roadtrip gaf ons zo’n mooie, verschillende plaatsen. Gestart in New Delhi, naar Shimla, naar een dorpje in de Himalaya, terug naar Shimla, naar Dharamshala, naar Amritsar, naar Agra, naar Udaipur, naar de woestijn in Jaisalmer, terug naar Udaipur, verder naar Mumbai om nu in Goa te eindigen. Volgende zondag vlieg ik door naar mijn – voorlopig – laatste bestemming, Vadodara. Maar plannen worden al gesmeerd om in de herfstvakantie naar het zuiden te reizen.

Melig of niet, de roadtrip is zoveel mooier als het samen wordt gedaan. Zonder mijn groepsgenoten was deze reis nooit hetzelfde geweest. We hadden allemaal tijd voor onszelf nodig en iedereen had zijn eigen manier van genieten, maar zonder urenlang Britney Spears zingen, op Indische popmuziek dansen, uno, skipbo en kaarten spelen, babbelen over elkaars leven en familie, gewoonten en woorden uit verschillende landen, gemixte karakters… was deze reis nooit hetzelfde geweest.

Reik je hand naar me uit, leg ze in de mijne
En laat ons dromen van betere tijden.

Zoals ik in mijn vorige blog zei, is India precies wat ervan gezegd wordt. Er is veel armoede, afval, geluid, drukte. Anderzijds zijn er ook veel borden die preken voor een beter milieu, de mensen zijn ontzettend vriendelijk, plastic is in sommige staten (relatief) verboden, er zijn veel vrijwilligers. Dus laat ons dromen van betere tijden voor India. Het zal lang duren en het zal op hun eigen manier zijn, maar zij zijn gelukkig hier dus wie zijn wij om te oordelen over hoe het eraantoe gaat?

Is je huid donkerder of bleker dan de mijne
Laat ons proberen elkaar niet te vermijden.

Hoe groot de kloof tussen België en India ook is, mensen vermijden elkaar hier niet. We zijn hier welkom. Soms worden we zelfs als meerderwaardigen behandeld, zo erg dat het ongemakkelijk wordt. Vorige week tijdens ‘Independence day’ gingen we naar een school om dat te vieren. Kinderen zongen, dansten, deden optredens. Midden in dat optreden werden we weggehaald en kregen we een uitgebreid ontbijt met de directie. Waarom? Geen idee. De kinderen kregen naar mijn weten niets en wij zaten daar maar, ons tweede ontbijt van de dag (proberen) te eten.
Enkele foto’s zijn te vinden op www.greenlion.net

Niemand op straat spreekt je aan, ziet je staan
Waarom doen mensen elkaar toch zo'n pijn
Zou het niet beter zijn als wij voortaan
Verdraagzaam zijn, verdraagzaam zijn

Wel, mensen spreken ons voortdurend aan en dat ze ons zien, is een absolute zekerheid. Maakt niet uit waar we lopen, hoeveel lichaamsdelen we bedekken, IEDEREEN wilt een foto. Sommigen zijn zo vriendelijk het te vragen, anderen zijn ongegeneerd en komen selfie-nemend, video-opnemend langs ons lopen. Blijkbaar is een blanke huid iets heel eigenaardig. Nooit verwacht dat wij zouden voelen hoe het is om zo bekeken te worden en dat doet me alleen maar pijn als ik denk dat anderen hetzelfde voelen in België. Dus please, voor de mensen die dit lezen, laat ons voortaan verdraagzaam zijn. Bekijk mensen die anders zijn niet alsof ze anders zijn, maar omarm de diversiteit.

Van Shimla tot in Goa
Van op de Himalaya tot in de woestijn
Van New Delhi tot in Vadodara
Ja, wij zijn zoveel mooier als we samen zijn.

Hand in hand! Oog in oog!
Alle kleuren van de regenboog!

De planeet waar je woont
als ze soms te grauw is
Laat ons beloven samen te gaan leven

Het gras is altijd groener aan de overkant, of niet? We hebben het zo slecht niet in België. Problemen, klachten, frustraties zijn relatief. We mogen allemaal eens goed klagen, zagen en verdriet of pijn hebben, dat zal ik zeker ook niet kunnen laten als ik terugkom. Maar als de wereld even te grauw is, probeer dan ook een beetje te relativeren en besef hoeveel we eigenlijk hebben. Bij deze moet ik mezelf beloven om meer samen te gaan leven.

Waar het niks uit maakt of mijn purper,
Groen of blauw is,
Want voor mij is het om het even.

Geen uitleg voor nodig.

Niemand op straat spreekt je aan ziet je staan
Waarom doen mensen elkaar toch zo'n pijn
Zou het niet beter zijn als wij voortaan
Verdraagzaam zijn, verdraagzaam zijn

Van Shimla tot in Goa
Van op de Himalaya tot in de woestijn
Van New Delhi tot in Vadodara
Ja, wij zijn zoveel mooier als we samen zijn.

Hand in hand! Oog in oog!
Alle kleuren van de regenboog!

ALS WIJ NU HAND IN HAND SAMEN GAAN STAAN
KINDEREN ONDER DE ZON, ÉÉN VOOR ÉÉN
DAN IS DE HEMEL OP AARDE VOORTAAN
VAN IEDEREEN, VAN IEDEREEN.

Namaste India

Na veel vragen over ‘hoe waren je eerste dagen’ en korte antwoorden als ‘zot, mooi, veel gevoelens’, probeer ik nu een poging te doen om het op mijn gemak te omschrijven. Na een week rondreizen heb ik een moment van rust gevonden nu mijn reisgenoten aan het winkelen zijn. Dat kan ik met gemak skippen, aangezien mijn rugzak zo’n 10 kilo meer weegt dan die van hen.

India is zoals ze zeggen dat het is.

De eerste dagen waren een pure bevestiging van alles wat ik al over India gehoord heb. Ik was nog geen twee minuten op het vliegtuig voor ik een lege stoel tussen twee Indische mannen zag en de steward me die plaats toewees. Daarbij zei hij direct dat ik melding moest maken als ik me oncomfortabel voelde. Dat stelde me gerust. Geen twee minuten later kwam diezelfde steward terug. Ik, hopend op een nieuwe plaats, kreeg te horen ‘jij bent mooi’ met een Indisch accent. Lichtjes gechoqueerd lachte ik vriendelijk terug en wist ik dat ik hoe dan ook van plaats zou verwisselen. Niet veel later gebeurde dat ook, en de vlucht was verder heel aangenaam.

Aangekomen in New Delhi, de hoofdstad van India, kwamen de verdere vooroordelen tot leven. Met de trein en tuktuk werden we naar een hotel midden in de stad gebracht. En in 1 klap kwamen er wel honderden prikkels binnen: toetende auto’s, brommers, tuktuks; roepende mensen; uitlaatgassen; geur van verschillende Indische schijnbaar onbetrouwbare gerechten; kleuren; afval; koeien; honden; bedelaars; en achterliggend een vochtige warmte.

Dit is India. Dit is waarvoor ze me allemaal een voor een gewaarschuwd hebben. Maar oh, dit is India. Ik ben zo blij dat ik dit mag ervaren.

Toen ik op de bus naar een gasthuis zat, in het gedeelte van Shimla dat in de Himalaya ligt, en ik op het punt stond om te beginnen wenen, probeerde ik dat spontane gevoel een plaats te geven. Nog nooit had ik me op een en hetzelfde moment zo sterk en zwak tegelijk gevoeld, zo puur gelukkig en angstig, zo klaar voor de wereld en tegelijk op mijn hoede. Ik had nog nooit zo’n vreselijke dingen gezien, maar tegelijk ook het allermooiste. Alles kan hier in één blik, één moment, één seconde. En alles kan ook veranderen in diezelfde tijd.

Diezelfde avond deden we een kleine wandeling en keken we naar de berg die we de dag erop zouden beklimmen. Ik was stilzwijgend aan het genieten tot iemand me vroeg of alles oke was. ‘I’m happy I’m alive’ was het eerste dat eruit floepte. Waarop zij antwoordde ‘I’m also happy I’m still alive’. Voordat ik het goed en wel besefte kwam het felle in me naar boven en zei ik ‘No, I’m not happy I’m STILL alive, I’m happy I’m alive’. Ik verschoot een beetje van mezelf maar later kon ik plaatsen waarom ik zo reageerde. Blij zijn dat je NOG leeft, houdt een gevoel van opluchting en angst in en op dat moment was dat er niet. Op dat moment was ik gewoon gelukkig.

Ondertussen voel ik dat ik begin te wennen aan al de prikkels. Ik hoop alleen maar dat ik er niet te gewend aan geraak, want hoe een emotionele impact het ook kan hebben, ik wil elk moment, elke seconde in me opnemen.

Vrijdag 9/8/2019

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Hannelore