Gisteren ben ik aangekomen in Vadodara, de stad die ik voor de komende drie maanden mijn thuis zal noemen. Vandaag is een comfy settle-dag. Dat wil ook zeggen: tijd voor een reflectie op mijn fijne week vrijwilligerswerk.

Hoewel ik twee jaar geleden een soort deal met mezelf had afgesproken om pas terug vrijwilligerswerk te doen in het buitenland als ik lang kon blijven, ben ik blij dat ik me daar niet aan heb gehouden. In die drie weken toen, kreeg ik geen voldaan gelukkig gevoel dat ik een groot verschil had gemaakt in iemand zijn leven. Slechts drie weken met kinderen werken leek me daarenboven ook te kort. Nu wil ik graag die gedachten of woorden terugnemen.

Toen ik in het vrijwilligershuis van Udaipur was, hing er een afbeelding van de Dalai Lama die me elke dag maar bleef aanstaren.
‘If you think you are too small to make a difference, try sleeping next to a mosquito.’
Het zette me zo hard aan het denken en hierdoor maakte ik een nieuwe deal met mezelf: ook al is het maar een week in Goa, probeer een klein verschil te maken. En dat was wat ik zou proberen.

In de ochtend ging ik telkens naar een soort rusthuis. De eerste dag was een beetje onwennig. Ik wilde respect tonen, maar hoe doe je dat precies? Uiteindelijk was ik zo verlegen dat ik weinig heb gepraat. Hoe verder de ochtend verliep, hoe losser ik werd. En zo verliep ook de verdere week. We babbelden vooral met de oudjes en speelden uno, rummy, donkey… De laatste dag was een van de vrouwen jarig. Ik kocht bloemetjes voor haar en nam een snoeppot vol hartjes mee voor de anderen. In de plaats kreeg ik ‘dankjewels’, knuffels en lieve attente blikken. Ik heb niet veel gedaan, babbelen en spelletjes spelen zou ik heel der dagen kunnen doen, maar een klein verschil heb ik gemaakt. Toen men favoriet zei dat ze me zou missen, wist ik dat de Dalai Lama de waarheid had gesproken.

In de middag zouden we telkens kinderen uit de ‘outreach’ lesgeven. Dat begon met een gebed, vervolgens een uur lesgeven en afsluitend speelden we nog een uurtje met hen. Het verschil dat je bij kinderen maakt, lijkt minder duidelijk en waarschijnlijk ook minder groot. Zij vinden eender wie leuk en het resultaat van een week lesgeven kan ook niet gigantisch groot zijn. Maar, als niemand het zou doen, zouden ze helemaal niets leren. Dus wie ben ik om te zeggen dat je minstens drie weken vrijwilligerswerk moet doen? Een week, een dag is genoeg om verschil te maken. Hoe klein het verschil ook is.

Een ding is zeker. Als ik ooit naar Azië wil verhuizen of langer wil verblijven voor vrijwilligerswerk (sorry ouders), dan zal ik men naam moeten veranderen. Hannelore is te lang en te moeilijk om te onthouden waardoor ik zowel de oudere als jongere mensen naar mij twijfelachtig zag knikken en peinzen. In de ochtend maakten ze me snel ‘Hannah’, in de namiddag kon ik vanaf dag 2 aangesproken worden als ‘Lola teacher’. En hoewel ik nogal gesteld ben op mijn lange naam, geven mijn twee nieuwe namen mij een heel nieuwe vorm van vreugde.