De eerste stageweek zit erop en alleen met de titel heb ik de beschrijving ervan eigenlijk al gegeven. We worden hier behandeld als echte koninginnen. Twee stagebegeleiders stonden me in het vliegtuig op te wachten met een cadeautje en vanaf dat moment ging het van kwaad naar erger (of eerder van verwend naar verwender). Na lang discussiëren via mail hebben ze voor ons beslist om in een hotel te verblijven deze 2,5 maand. Uit ervaring bleek dat studenten dat aangenamer vonden dan de hostels in de campus. Het is een chique hotel, een ruime kamer, ontzettend vriendelijk personeel en (tot nu toe) gevarieerd en lekker eten. Er is warm water, een westers toilet en toiletpapier. We hebben dus alles behalve te klagen. Dinsdag gingen we voor het eerst naar de universiteit. Daarvoor werden we opgehaald door onze privechauffeur voor 2,5 maand, Amar. Hij brengt ons elke dag heen en weer naar de unief en op zaterdag brengt hij ons naar de culturele uitstappen. Maar ho ho, als een privéchauffeur al fancy klinkt, moet ik nog vertellen over onze privékok die minder pikant eten maakt, de privéplaats waar we eten, de privéplaats waar we werken, de privélessen die we krijgen en niet te vergeten nog drie teams van begeleiding op de universiteit. Gekker kan het niet worden.

De eerste dagen waren met andere woorden gevuld met verbazing, verwondering en schuldgevoelens. Als je op de weg naar de universiteit mensen op straat ziet wonen, en je weet dat je bijna té chique verblijft, geeft dat geen goed gevoel. Maar hoewel ik deze luxe nooit kan goed praten, wil ik het wel nuanceren. Wat van ons verwacht wordt, is alles behalve niets.

Na dag 1 kregen we onze eerste taak. Bepaalde dingen hier zijn dus niet anders dan in het secundair en hoger onderwijs in België. Later bleek na elke sessie een nieuwe opdracht te komen. Na 3 dagen extra activiteiten, waren wij nog steeds niet in de mogelijkheid om daadwerkelijk aan onze inhoudelijke stage te beginnen. En na heel de dag rondgesleurd te worden door de drie verschillende teams die daar zijn om ons te helpen (maar ook allemaal eigen verwachtingen hebben), hadden we geen fut meer nog iets te ondernemen. Als pattattenzakken keerden we telkens naar huis, doodop, uitgehongerd en met hoofdpijn. Daarenboven werden we al snel misselijk van het temperatuurverschil in de auto met airconditioning en de buitenlucht die rond de 30 bedraagt en ontzettend vochtig is. Toen we later ook een kleine rondleiding kregen van het hostel dat er het tegenovergestelde uitzag dan het hotel, voelden we ons allemaal net iets minder schuldig. We hebben de rust, het eten en ook een welbepaalde afstand van de universiteit nodig. Anders zijn we na 3 weken leeggezogen. Want ja, we moeten werken als een slaaf. Maar we zijn hier om te werken, en we zijn absoluut gemotiveerd om er helemaal voor te gaan.